در هفته های گذشته برخی از رسانه ها به نقل از برخی نماینده های مجلس مدعی شدند جمعیتی به نام فراکسیون به اصطلاح ترک زبان ها در مجلس شورای اسلامی تشکیل شده است. خبر تاسیس این فراکسیون بازتاب کژدار و مریضی در رسانه های محلی داشته و برخی از رسانه های متعلق به ارتجاع قومی در مواجه با نماینده های استانی سعی کرده اند پرسش‌های پیرامون چندوچون آن مطرح کنند.
به گزارش وب سایت خبری تحلیل «آذری‌ها» همه نماینده های مخاطب این پرسش به نقل قول هایی از این دست بسنده کرده اند: «احمد علیرضابیگی با اشاره به برگزاری نخستین نشست فراکسیون نمایندگان ترک‌زبان مجلس دهم با حضور بیش از ۶۰ نفر از منتخبین مردم، اظهار داشت: من و ۴ نفر از همکارانم از حوزه‌های انتخابیه تهران، اورمیه، مشکین‌شهر و خدابنده به عنوان اعضای هیات رئیسه موقت این فراکسیون انتخاب شدیم».
اما اصل نشست فراکسیون چیزی دیگری بود و باید گفت اصولا چنین فراکسیون با این کیفیت هیچگاه به مرحله تاسیس نرسید. برابر اخبار واصله دو تن از نمایندگان منتخب جدید در مجلس شورای اسلامی که اتفاقا گرایش قوم‌گرایانه نیز ندارد( نام محفوظ) با ارسال پیامکی از شماری از نمایندگان مجلس برای یک نشست در تاریخ 7 خرداد 1395 ( یک روز پیش از آغاز کار مجلس دهم) در باشگاه پذیرایی «بانک سپه» در خیابان مطهری دعوت کردند. متن پیامک از این قرار بود:
«منتخب محترم مجلس دهم با سلام و تحیت و تبریک ایام با توجه به لزوم همفکری و همگرایی منتخبین ترک‌زبان جهت رفع چالش‌های مشترک منطقه ای و توسعه متوازن در کشور همراستا با تلاشهای منتخبان سایر مناطق از جنابعالی دعوت میشود در جلسه ای که به همین منظور تشکیل میشود حضور به هم رسانید…»
در روز آدینه 7 خرداد با حضور نمایندگانی از استان‌ها و مناطق مختلف نشستی در باشگاه بانک سپه خیابان مطهری تشکیل میشود که نزدیک به 45 نماینده شخصا مجلس در آن شرکت کرده بودند. در ابتدا یکی از اعضای مجلس خبرگان به سخنرانی در حدود 45 دقیقه می‌پردازد. در ادامه برخی از نمایندگان برای اداره «همان جلسه» به عنوان هیات رئیسه انتخاب می شود ، بدون اینکه هیات مزبور رئیس خاصی انتخاب کند ولیکن نادر قاضی‌پور قبل از بقیه به پشت تریبون رفته و خود را در جایگاه مدیر جلسه قرار میدهد!
سخنرانی‌های انجام شده در نشست دو ساعته هیچ یک سخنرانی ای خاصی نبوده و کلیت نشست هم از نظم خاصی برخوردار نبود به طوری که پس از چند سخنرانی از سوی افراد و نمایندگان مختلف جلسه « بدون اتخاذ تصمیم خاصی» به پایان می رسد و هیچ توافق نامه یا صورت جلسه یا اعلامیه مشترکی مبنی بر تشکیل هر گونه فراکسیونی صادر نمی شود.
در روز یکشنبه یکی از دو فرد ارسال کننده پیامک، با ارسال خبری کوتاه به رسانه های کم اهمیتی محلی و عمدتا تلگرامی از تاسیس فراکسیون ترکزبانها خبر میدهد! و در کمال ناباوری هیات رئیسه‌ای که برای اداره جلسه انتخاب شده بودند را به عنوان یک هیات رئیسه فراکسیون معرفی کند! باید پرسید اساسنامه،توافق نامه یا صورت جلسه این به اصطلاح فراکسیون کجا است و به امضای چه کسی رسیده است؟ از نکات جالب این نشست حضور سید مهدی فرشادان ( نماینده سنندج ) بود!
جالب اینجا است که آقای (س.خ) از ترتیب دهندگان نشست در پیگیری‌ها و بازخواست‌هایی که از سوی مسئولان انجام شده بود از خود سلب مسئولیت کرده و تمام مسئولیت نشست را متوجه مسعود پزشکیان نموده است.
البته این ارجاع به پزشکیان خالی از حقیقت نیست، زیرا تمام نمایش موسوم به «فراکسیون ترکزبانها» از سوی مسعود پزشکیان جهت کسب صندلی نائب رئیسی در مجلس شورای اسلامی برپا شده بود. یعنی پزشکیان سعی داشت یک روز پیش از بازگشایی مجلس و
لویی جرگه
تعیین هیات رئیسه سبد رایی از این محل برای خود تامین کند. البته البته این گونه نشد و تمام آرای اعضای هیات رئیسه مجلس بر اساس جناح بندی های کلان قرار داشت.
میدانیم که رهبران و نخبگان سیاسی از منزلت های مختلف صنفی، زبانی، قومی و ناحیه ای به عنوان یک ابزار جهت کسب رای و نیل به « قدرت » استفاده می‌کنند. البته در این خصوص آقای پزشکیان به لایه های عمیق تری از تفکر «ابزارگرایی» رسیده و این خلاقیت را دارد که از افرادی مانند قاضی پور و بهادری ( که خود سرآمد استفاده ابزاری از احساسات قبیله ای اند) به عنوان یک « ابزار» استفاده کند.
نفس تشکیل «فراکسیون‌های قومی» در مجلس شورای اسلامی آن هم در قرن بیست و یکم، امری نیست که بتوان به فال نیک گرفت، زیرا قطب بندی های قومی و قبیله ای تمام دستاورهای “مدرنتیه” را به باد داده و ایران را به قهقرا خواهد برد. چنین قطب بندی‌هایی در عرصه سیاست یکی از مشخصات بارز جوامع توسعه نیافته و عقب مانده است. قرار نیست ساختارهای سیاسی و حزبی ایران در قرن بیست و یکم به این سمت حرکت کند و شاهد نسخه ایرانی «لویی جرگه»* باشیم.
*لویی جرگه به معنی «گردهمایی بزرگ سران قبایل افغانستان» است. لویه جرگه بزرگ‌ترین مجمع بزرگان و شخصیت‌های قومی و اجتماعی کشور افغانستان است و در موارد بحرانی در افغانستان تشکیل میشود.
